Natura – przyroda, jej piękno.

Opublikowane przez Zbyszek

Gmina Lwówek Śląski rozciąga się w obrębie Pogórza Kaczawskiego i Izerskiego oraz na Pogórzu Izerskim. Gmina posiada atrakcyjne walory przyrodniczo krajobrazowe: Park Krajobrazowy Doliny Bobru, Szwajcaria Lwówecka, liczne skały oraz jaskinie a także atrakcyjne obiekty sportowe oraz około 60 km oznakowanych ścieżek rowerowych i 90 km szlaków turystycznych.

undefined

P1000141

P1010484

  P1020123
P1030080
P1010807
Natura – przyroda, jej piękno.
Reklamy

8 myśli na temat “Natura – przyroda, jej piękno.”

  3. Zbyszku-"album zachód slońca" to czysta poezja,ukazujesz z wielkim artyzmem piękno tajemnicy zachodu slońca,Siedzę przed domem i oglądam ten cud natury- to nie są fotografie,to się dzieje naprawdę,,poniewaz obrazy są dynamiczne,zyją,klębiste chmury przesuwają się,probując zaslonić slońce,slonce sie broni,jeszcze by chcialo zostać chociaż na chwilę,szumią drzewa, a rozszerająca się poświata zachodzącego slońca stwarza jak w starych bajkach obraz tajemniczego,magicznego świata. Zbyszku,to sa nalepsze Twoje zdjęcia,jakie do tej pory widzialam,zarowno pod względem artystycznym jak i "warsztatu pracy".Twoja niesamowita intuicja,wyczucie czasu,umiejętność wykorzystania naturalnej gry światla i cienia- pokazaly nam jak można zwykly fragment dnia ,zamienić w tajemniczą baśń.Edytuj | Usuń

    Polubione przez 1 osoba

    Odpowiedz

  4. Zdjęcia te należą do jednych z najbardziej wyrazistszych obrazów autora,poniewaz podjąl się trudnego w forografii zadania-próby uchwycenia drobnych detali ,jakimi natura "wzbogacila" swoje"owoce".Maly slimak uchwycony kamerą w różnej pozycji nie jest obrazem statycznym,on żyje, pelznie wsród reszty zdjęć ,szukając swojej dróżki wsród roslin.Po drodze zatrzymuje się przed pieknym malym,skromnym kwiatkiem"puszącym się" za to bogactwem pokrytych tak widocznym pylkiem -slupkiem i pręcikami,pelznąc zatrzymuje się przy galązce rózy z nastroszonymi kolcami,cofa się i potyka się malą jablonkę,na której widzi male,wyksztalcające się owoce.Trzeba zwrócic uwagę na ujecie tych drobnych jeszcze owoców,jaką stanowią piękną kompozycję wsród blyszczących liści.Pelznąc dalej slimak nareszcie trafia na pewny dla niego teren,porosnięty koniczyną.Jak naturalnie wygląda ta kępa kwiatów,możemy zauwazyć kazdy platek odzielnie,i jego kolor.Doskonale uchycony moment odpowiedniego naslonecznienia mamy warażenie,że to nie są zdjęcia,tylko fragmenty tej skromnej a jakże cudownej natury zostaly wyjete z naturalnego środowiska ,wstawione w ramkę i nadal zyją,poruszają się,rozsiewają swoisty i charakerystyczny zapach natury. A slimak? Pewnie już znalazl swoje miejsce w tym bogatym świecie przyrody.Natomiast autor zdjęć jawi sie tym razem jako mistrz utrwalania miniaturowych form.Edytuj | Usuń

    Polubienie

    Odpowiedz

Skomentuj

Proszę zalogować się jedną z tych metod aby dodawać swoje komentarze:

Gravatar
Logo WordPress.com

Komentujesz korzystając z konta WordPress.com. ( Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie na Google

Komentujesz korzystając z konta Google. ( Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie z Twittera

Komentujesz korzystając z konta Twitter. ( Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie na Facebooku

Komentujesz korzystając z konta Facebook. ( Wyloguj /  Zmień )

Anuluj

Połączenie z %s

Ta witryna wykorzystuje usługę Akismet aby zredukować ilość spamu. Dowiedz się w jaki sposób dane w twoich komentarzach są przetwarzane.

Opublikowane przez Zbyszek

W fotografii przyrodniczej fascynuje mnie przeogromne, niekończące się bogactwo tematów. Zatrzymane w kadrze Co to jest czas? Nie wiemy, nawet w przybliżeniu. Choć doskonale wiemy, że istnieje, odczuwamy jego upływ, potrafimy go mierzyć z niezwykłą dokładnością, niezbędną w dobie szybkich komputerów i lotów kosmicznych, wyznaczamy mu granice "odtąd dotąd" albo "przed czymś". Czy my istniejemy w czasie, czy czas w nas istnieje? Czy, jeżeli istniejemy w czasie, pozostawiamy w nim ślad naszego istnienia? Czy, jeżeli czas w nas istnieje, przestaje istnieć, gdy my istnieć przestajemy? Czy pozostaje ŚLAD w bez-czasie? Magia fotografii. Czy fotografia przecina czas, rozdwaja go, zatrzymuje część czasu przynależną obrazowi fotograficznemu, który może "starzeć się" jako przedmiot, nie starzeje się jako obraz - rysy człowieka albo sfotografowany krajobraz nie zmieniają się mimo upływu czasu, pozostają na fotografii takie same, jakie były w nowej magicznej chwili fotografowania. Czy fotografia jest zamrożonym w bez-czasie ŚLADEM, dowodem istnienia "czegoś" w określonej chwili i w miejscu, istnienia "czegoś" w innym, nieznanym nam jeszcze wymiarze, niezależnym od czasoprzestrzeni? Jedno można stwierdzić, mianowicie: miarą wartości i rzetelności fotografii jest stopień w jaki fotografujący potrafi odczuć i oddać tę specyficzną chwilę, w której uruchamia spust migawki zapisując na materiale światłoczułym ŚLAD. Wszystko, bowiem, co istnieje i żyje w momencie spustu migawki pozostawia nam ŚLAD swego istnienia i życia.