Kuna domowa, moja niechciana sublokatorka.

Opublikowane przez Zbyszek

Mieszka umie już 5 lat i dzisiaj w czesnym rankiem udało mi się upolować aparatem fotograficznym, jak widać.

Niesamowicie rozrabia i robi duże szkody. Już się z tym niechcianym sublokatorem i losem pogodziłem.

W Polsce występują dwa gatunki kun: kuna domowa, zwana także kamionką, i kuna leśna, której zwyczajowa nazwa to tumak. Oba należą do rodziny łasicowatych. Na pierwszy rzut oka niewiele się różnią (szczególnie w ruchu) – obie są umoszczone brunatno brązowo. Kuna leśna ma jednak dłuższy pyszczek, czarny nos, duże ciemne oczy, małe trójkątne uszy obramowane jaśniejszym paskiem futra i, co najbardziej widoczne, żółtą lub pomarańczową plamę na gardle. Kamionka zaś ma nos koloru cielistego (różowawy), a plamę na podgardlu białą, rozwidlającą się na przednie łapy (tworzącą coś na kształt szelek). Kuny mają stopy pięciopalczaste z ostrymi pazurami i puszysty ogon, równy połowie długości ciała.

P1000129

P1000130

P1000134

P1000136

Album – 17 photos

P1000162

Na Kunę zagląda 

Reklamy

93 myśli na temat “Kuna domowa, moja niechciana sublokatorka.”

  5. Oglądając zdjęcia tego pięknego zwierzątka przypomniało mi się, że miałam kiedyś w domu fretkę. Zawsze było z nią wiele śmiechu 😀 Szkoda, że w tamtym czasie nie było tak popularne i modne robienie zdjęć… Zostaje tylko obraz w pamieci, ale miło jest mieć zdjęcia i wracać do ich oglądania co jakiś czas…. 😉

    Polubione przez 2 ludzi

    Odpowiedz

  24. Lokator piękny, ale faktycznie pozbycie się go nie jest łatwe, kiedyś były prezes firmy, w której pracuję miał takiego lokatora, całe opowieści chodziły o tym co On nie robił, żeby się go pozbyć. Zresztą póki się o nim nie wie i słyszy tylko dziwne dźwięki dochodzące ze strychu, a potem w ciemności zobaczy się małe świecące oczka można uznać, że nasz dom jest nawiedzony…Piękne zdjęcia:)

    Polubione przez 3 ludzi

    Odpowiedz

Skomentuj

Proszę zalogować się jedną z tych metod aby dodawać swoje komentarze:

Gravatar
Logo WordPress.com

Komentujesz korzystając z konta WordPress.com. ( Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie na Google+

Komentujesz korzystając z konta Google+. ( Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie z Twittera

Komentujesz korzystając z konta Twitter. ( Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie na Facebooku

Komentujesz korzystając z konta Facebook. ( Wyloguj /  Zmień )

Anuluj

Połączenie z %s

Ta witryna wykorzystuje usługę Akismet aby zredukować ilość spamu. Dowiedz się w jaki sposób dane w twoich komentarzach są przetwarzane.

Opublikowane przez Zbyszek

W fotografii przyrodniczej fascynuje mnie przeogromne, niekończące się bogactwo tematów. Zatrzymane w kadrze Co to jest czas? Nie wiemy, nawet w przybliżeniu. Choć doskonale wiemy, że istnieje, odczuwamy jego upływ, potrafimy go mierzyć z niezwykłą dokładnością, niezbędną w dobie szybkich komputerów i lotów kosmicznych, wyznaczamy mu granice "odtąd dotąd" albo "przed czymś". Czy my istniejemy w czasie, czy czas w nas istnieje? Czy, jeżeli istniejemy w czasie, pozostawiamy w nim ślad naszego istnienia? Czy, jeżeli czas w nas istnieje, przestaje istnieć, gdy my istnieć przestajemy? Czy pozostaje ŚLAD w bez-czasie? Magia fotografii. Czy fotografia przecina czas, rozdwaja go, zatrzymuje część czasu przynależną obrazowi fotograficznemu, który może "starzeć się" jako przedmiot, nie starzeje się jako obraz - rysy człowieka albo sfotografowany krajobraz nie zmieniają się mimo upływu czasu, pozostają na fotografii takie same, jakie były w nowej magicznej chwili fotografowania. Czy fotografia jest zamrożonym w bez-czasie ŚLADEM, dowodem istnienia "czegoś" w określonej chwili i w miejscu, istnienia "czegoś" w innym, nieznanym nam jeszcze wymiarze, niezależnym od czasoprzestrzeni? Jedno można stwierdzić, mianowicie: miarą wartości i rzetelności fotografii jest stopień w jaki fotografujący potrafi odczuć i oddać tę specyficzną chwilę, w której uruchamia spust migawki zapisując na materiale światłoczułym ŚLAD. Wszystko, bowiem, co istnieje i żyje w momencie spustu migawki pozostawia nam ŚLAD swego istnienia i życia.