Już nie długo takie widoki.

Opublikowane przez Zbyszek

Przyszedł marzec pod wrota naniósł pluchy i błota. Dmuchnął ciepłym wietrzykiem, ogrzał   słońca promykiem. Potem szedł przez Lwówek, za nim – chmury deszczowe. Przyszedł znowu pod wrota. Prószył śniegiem niecnota, zimnym wichrem wiał w twarze. A to psotnik, ten marzec.

26 lutego 2010

Reklamy

41 myśli na temat “Już nie długo takie widoki.”

  8. I like the short poem followed by these lovely spring pictures. The winter doesn’t give up and try to stay with us longer. However spring is coming and we can see it on your pictures. Thank you for sharing.

    Polubienie

    Odpowiedz

  10. Niedługo wiosna… Moja puszcza też tak mówi, ale ciągle jeszcze jest trochę w zawieszeniu między wiosną a zima… Czyli jakby przednówek. I skowronków jeszcze nie widziałam. I czajki nie przyleciały… Ale żurawie już klangorzą…. Czekam.

    Polubione przez 1 osoba

    Odpowiedz

Skomentuj

Proszę zalogować się jedną z tych metod aby dodawać swoje komentarze:

Gravatar
Logo WordPress.com

Komentujesz korzystając z konta WordPress.com. ( Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie na Google+

Komentujesz korzystając z konta Google+. ( Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie z Twittera

Komentujesz korzystając z konta Twitter. ( Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie na Facebooku

Komentujesz korzystając z konta Facebook. ( Wyloguj /  Zmień )

Anuluj

Połączenie z %s

Ta witryna wykorzystuje usługę Akismet aby zredukować ilość spamu. Dowiedz się w jaki sposób dane w twoich komentarzach są przetwarzane.

Opublikowane przez Zbyszek

W fotografii przyrodniczej fascynuje mnie przeogromne, niekończące się bogactwo tematów. Zatrzymane w kadrze Co to jest czas? Nie wiemy, nawet w przybliżeniu. Choć doskonale wiemy, że istnieje, odczuwamy jego upływ, potrafimy go mierzyć z niezwykłą dokładnością, niezbędną w dobie szybkich komputerów i lotów kosmicznych, wyznaczamy mu granice "odtąd dotąd" albo "przed czymś". Czy my istniejemy w czasie, czy czas w nas istnieje? Czy, jeżeli istniejemy w czasie, pozostawiamy w nim ślad naszego istnienia? Czy, jeżeli czas w nas istnieje, przestaje istnieć, gdy my istnieć przestajemy? Czy pozostaje ŚLAD w bez-czasie? Magia fotografii. Czy fotografia przecina czas, rozdwaja go, zatrzymuje część czasu przynależną obrazowi fotograficznemu, który może "starzeć się" jako przedmiot, nie starzeje się jako obraz - rysy człowieka albo sfotografowany krajobraz nie zmieniają się mimo upływu czasu, pozostają na fotografii takie same, jakie były w nowej magicznej chwili fotografowania. Czy fotografia jest zamrożonym w bez-czasie ŚLADEM, dowodem istnienia "czegoś" w określonej chwili i w miejscu, istnienia "czegoś" w innym, nieznanym nam jeszcze wymiarze, niezależnym od czasoprzestrzeni? Jedno można stwierdzić, mianowicie: miarą wartości i rzetelności fotografii jest stopień w jaki fotografujący potrafi odczuć i oddać tę specyficzną chwilę, w której uruchamia spust migawki zapisując na materiale światłoczułym ŚLAD. Wszystko, bowiem, co istnieje i żyje w momencie spustu migawki pozostawia nam ŚLAD swego istnienia i życia.